26.11.05

A casa do Ferreiro - La Fragua. Herrerías de Valcarce

Dende rapaz me ensinaron a non mezclar a amistade/familia e os negocios pois sempre se acaba perxudicando un dos dous i nós na casa o vivimos en primeira persoa.

Mais, é de xustiza esto que vou a escribir e confeso que ainda que teño boa relación coa persoa que rexenta este local coido que él non precisa de publicidade web nenguha pois basea o seu éxito na calidade do trato persoal e nese feedback que se chama "boca a boca".

Situada nun lugar ineludibel do camiño a Compostela ali, onde se escomenza a ascensión cara ó Cebreiro a localidade de Herrerias de Valcarce xa foi mencionada nunha bula de 1178 polo papa Alexandre III coma hospital dos ingleses en referéncia as derradeiras casas da localidade posiblemente construidas pola dinastia Plantagent.

A casa está retirada da estrada mais ben sinalizada; o comedor é pequeno, moi acolledor sobor de todo no inverno e pode que algun lle atopedes 'pega' a ter a barra do bar no mesmo espazo mais tende en conta que estamos a falar dun pequeno negocio familiar que traballa tanto para o parroquiano de tódolos días como para peregrinos e turistas.

Como curiosidade mencionarvos que na traseira da casa manteñen, ainda que abandonada, a ferreiría que lle dá nome á casa con boa parte dos utensilios e a maquinaria que se empregaba no traballo de ferreiro e con algun traballo pendente de rematar.

Ben, xa postiños na mesa temos un menú que, dentro do clásico esquema: "productos da terra - elaboración tradicional", ofrece alguns toques persoais orixinais e que demostran unhas boas mans na cociña. Nós recomendámosvos o revolto de setas con queixo veigadarte e o bacallau; nos postres escolledeos todos pois a súa feitura fai que non resulten empalagosos nin pesados.

Da atención non debo falar polo xa mencionado no primeiro parragrafo. Aproveitade para facer algun roteiro polos arredores; ademais do xa mencionado camiño hai nesta vila un roteiro curtiño visitando as Ferreirias; tamén merece unha visita a pequena ponte que se cruza o entrar na vila e que leva mais de mil anos vendo pasar peregrinos.

5 comentarios:

Anónimo dijo...

No he podido comprender muy bien todo el texto, pq aunque mi abuela habla un dialecto que no es gallego ni castellano, propio de las Herrerías, hay algunas cosas que se escapan a mis conocimientos. No obstante, tengo que decir, que A Casa do Ferreiro nació con muchas ilusión, esfuerzo y verdadera pasión por las tradiciones y la cocina. Sólo los avateres del destino han hecho que una de sus socias se haya casado y se haya ido a vivir a 450 km, con la pena que eso conlleva. No obstante, sigue manteniendo el mismo espíritu con el que comenzó, y sigue con un buenhacer en la cocina. Muchas gracias a todos los que han confiado en nosotros y en nuestro valle tan hermoso.

Anónimo dijo...

yo no se quien escribe el primer comentario, pero yo que conozco muy bien "A CASA DO FERREIRO" o la fragua como la conocemos familiarmente es un sitio en aunque no sea tipico se comen unas bravas que tiran pa atras y es un sitio muy acogedor en cualquier epoca del año . a destacar el empeño que le pone su camarera maria que es simpatiquisima y se esta esforzando en profesionalizarse para dar un mejor servicio.

Anónimo dijo...

El primer domingo de junio de este año 2007, tuve la fortuna de comer en la Casa do Ferreiro, El trato es inmejorable, la comida exquisita. Son muy buena gente, vale la pena comer alli. El año que viene volveré a pasar por Herrerias, seguramente el primer domingo de junio y podeis estar seguros que volveré a comer en la Casa do Ferreiro.

Anónimo dijo...

De este lugar no puedo decir otra cosa que siempre que he ido me he sentido como en mi casa, en pareja, con la familia o con grupos de amigos. Siempre dispuestos a agradar y a hacerte disfrutar de una más que buena comida. Quien pase por Herrerías debería detenerse en A fragua. Será una experiencia. Un berciano agradecido.

Anónimo dijo...

ci siamo trovati benissimo, lungo il cammino solo a casa do ferreiro abbiamo trovato accoglienza con il sorriso e la gentilezza di Maria