O novo prado

Para min a nova 'cultural' do 2007 debera se-la posta ó día do museo con mellores fondos da peninsula ibérica, un dos mellores de europa e do mundo.

Mais, coido, que tratándose dunha obra necesaria e que ben lle virá ós visitantes do museo nin por asomo se achega ás que, no seu intre, lle deron un enorme pulo a museos como o Louvre ou o British...

Escomenzando polo mal organizado que está o 'circuito' para os visitantes: En primeiro termo; tende coidado cos horarios pois as horas de visitas gratuitas trocou, segundo: o esperpéntico espectáculo de ter que facer cola nunha porta (Goya) para mercarmos as entradas ó descuberto e na zona de penunbra (que si, que logo no verán se agradecerá), unha cola mal sinalizada.

Logo de colle-lo tiquet xa se pode buscar unha porta para entrar podendose escoller entre a nova porta (Jerónimos) e a vella porta principal (Velazquez) para as visitas individuais quedando a porta Murillo para as visitas colectivas.
Por nostalxia escollin a porta de Velazquez pola que entraramos a primeira vez xuntos Nieves mais eu cando aquela exposición de Velazquez...


A entrada conduce, tralo correspondente control de seguirdade, a unha zona de servicios con aseos e gardaroupa na que 'invitan' a deixaren os bolsos e mochilas; logo chégase xa a unha das zonas novas, "o recibidor das musas" un espazo amplo comparado co que había no museo mais que nin por asomo se achega a amplitude dos xa sinalados e outros museos de europa e américa.

Alí 'sufrimos' o segundo envite da lóxica de quen ten que argallar os circuitos de visitantes: Para irmos á exposición sobre Velazquez tiñamos que dar un rodeo completo... A exposición, tamén hai que dicilo, é magnífica e nada ten que envexar á que se fixera hai tempo; quero destacar a afortunada montaxe da derradeira sala na que se fai unha visión da "fábula de Aracné" (Las hilanderas) coa reproducción de Rubens do cuadro de Tiziano cuio tapiz deu pé para que Atenea 'metamoforsease' a Aracné.

Como a dita exposición temporal está no edificio villanueva, logo decidimos ir olla-las novas salas e o novo edificio mais escomenzamos por xantar na nova cafetería. A zona está dividida organizativamente en dous espazos con asientos; un para a cafetería e outro para o autoservizo mais como non se distinguen físicamente pois o museo ten na entrada a unha persoa que lle indica á xente por donde debe ir e sentarse segundo o que vaia a consumir... O menú do autoservizo non é caro (ten opción infantil e 'veg') e ten variedade e calidade dabondo con racions normais.

O recibidor da porta de Jerónimos que dá paso ó edificio novo é tamén amplo comparado co que había mais carece da vistosidade da 'sala das musas'. Por alí accedese ás salas do edificio novo que neste intre albergan unha exposición temporal sobre pintura do século XIX con moitas obras de grande formato moitas delas centradas nas esceas históricas de corte patriotico... O chan das salas é terriblemente ruidoso e xa mostra marcas de desgaste malia a seren novo.


Pasamos logo, subindo polas escadas mecánicas (menos vistosas que, por exemplo, as da londinense National Gallery), ata o rehabilitado patio do mosteiro co polémico cubo... Un panel na entrada nos pón en antecedentes do que foi ese patio que no intre da nosa visita contiña unha exposición de esculturas históricas dos reis "Austrias" que tanto gostan polas súas reminiscencias da preponderancia hispana no mundo...
Dende ese patio pódense albiscar as salas de traballo dos talleres de "mantemento" e restauración das obras que, cecais, é o mais positivo destas obras.

O QUE FALLA
Pois principalmente falla brindar un espazo cuberto mais luminoso no que face-la espera para merca-lo tiquet, deixa-la impedimenta e merca-los agasallos e publicacions especializadas.
Falla non ter un parquing mellor disposto e falla desaproveita-lo espazo do Casón do Retiro...
Fallouse en darlle-lo 'golpe' de vistosidade que si teñen os outros "grandes"; supoño que debe ser difícil pois o espazo do que se dispón está mais restrinxido e hai zonas que non se poden tocar e tampouco se pode facer da cidade unha toupeira.