...Acudimos ó concerto de Amaral na praza do obradoiro para seren testigos, cando menos, dunha metamorfose senón de algo peor.Hai 4 anos vimos a un nacente grupo no patio do instituto de Noia, un grupo de dous nominais e varios expoñentes que fixeron vibrar a unha chea de xente nova coa forza da voz de Eva, coas súas carreiras, co toque ‘snob’ do sofá sobre o escenario e cunha música ben compensada entre pop, rock e toques doutros estilos. Dous membros que se ollaban constantemente e que facían acenos ó público para que participase da festa e disfrutaban dela.
Agora vimos un escenario de grande banda, unha voz loitando contra os elementos, mais asentada, sen carreiras nin chimpos, tentando chegar ó público por moi diversos camiños. Unha música mal regulada, con demasiados trocos de guitarra e efectos mal manexados, chea de erros nos tempos que fixeron difícil seguir algúns temas aínda que se coñeceran... con continuos acenos cara ós controis tentando solucionar a falla de manexo dos efectos i escasas olladas ou xestos entre os integrantes do grupo.
Ó cabo, que o chimpo que eles mesmos din que deron “dende a Quíntana ó Obradoiro” foi mal direxido e non é cuestión de que se trate dunha banda pop que tenta facer rock con letras comprometidas senón dunha falla de adaptación á realidade das súas posibilidades musicais. Si se ten unha voz a esa altura ¿non abonda con compoñer temas para que dé tódalas súas posibilidades?. Os punteos das bandas de rock hai que deixárllelos a quen os sabe facer ou precisa deles para encher o que as letras ou a voz non saben dicir.
No hay comentarios:
Publicar un comentario