Ser ou non ser

Por fin puidemos asistir á representación que R.T.A. produce baixo a dirección de Lino Braxe do mais eterno e vixente clásico do teatro universal co mais granado da escea galega i EN GALEGO.

Foi no auditorio municipal de Vilalba; unha magnífica instalación malia o ranxer das sillas con boa visibilidade da escea e boa sonoridade en xeral, mágoa de portas sen cortiñas que petaron até 15 veces no trasnscurso da hora e media de obra.


Do reparto moito que dicir; Primeiro: Luis Tosar sáese. No intre no que Hamlet parte para Inglaterra colocouse entre o público moi perto de nós e desenrolou o fragmento sobor da diferencia entre a natureza humana i a animal fitándome directamente ós ollos... todo o seu traballo resulta moi creible, a dicción mais ca correcta e a linguxe non verbal axeitada. Segundo: que botamos de menos (sen menosprezar Miguel Pernas) a Roberto Vidal Bolaño (Q.G.E.) no papel de Claudio. Terceiro: A veteranía é un grao e así o demostra Gonzalo M. Uriarte co seu magnífico traballo como Horacio. Cuarto: a sorpresa sempre é posible; como nesta volta para nós foi sorpresiva a laboura de Iolanda Muiños desenrolando o triple traballo como Ofelia.


A adapatción do guión obra do própio Lino coa colaboración de Manuel Rivas resulta mais creible ó engadi-la ameaza da invasión Nazi e as implicacions da ideoloxía nacional-socialista ás grandes cuestions universais que a obra plantexa.



Ainda tendes oportunidade de vela a próxima fin de semana en Lugo. Recomendámolova.

A viaxe de San Pepiño... HARAJUKU

Coidamos que os rapaces xa estaban en idade de disfrutar da festa rachada (megamacrosuperbotellón urbano incluido) que é Valencia durante as fallas e alá nos fumos coa intención de visitaren tamén a CAC.

Coidei que tendo aproveitado o traxecto de ida para probar un deses sitios de peregrinación gastronómica por excelencia tería que face-lo comentário correspondente neste blog mais... Vexo que hai moitas opinions mais autorizadas que a miña que louban o pequeno pobo de Pedroñeras e ó seu producto estrela: O Allo; Moitas mais opinions atopanse sobor do restaurante "Las rejas" e sobor da cociña de Manuel de la Osa así que me vou a conter nunha frase: Contraste. Mentres a súa imaxe exterior contrasta co que atopas dentro, a súa 'imaxe' exterior contrasta co que atopas na mesa. Non lle quito o mérito de:

haber dignificado la cocina popular manchega, la que comía de niño, utilizando las hortalizas, las legumbres, las especias, los viñedos, los quesos, los frutos y las carnes de su entorno

Mais nós coñecemos moitos establecementos que fan o mesmo en Galiza coa cociña e os productos tradicionais galegos e non teñen "tres soles" nen suben tanto a factura.

Entroques si vos queremos recomendar un local que atopamos no centro de Valéncia na percura dun lugar onde 'probar' algo que non houbese na casa.

HARAJUKU seica é o nome do barrio mais 'cool' de Tokyo; un barrio de tendas de moda "fashion" polo día e 'zona quente' pola noite. En Valéncia é o nome dun Restaurante-Lounge de ambientación minimalista con certos toques orientais (a vestimenta do persoal, a música) e unha boa mostra de cociña xaponesa. O servizo é atento e non agobiante con a sabia intención de informar sen dirixir sobor do que é cada presentación e o seu consumo.

Boa variedade de tipos de platos; Ensaladas (moi boa a oriental con productos de tempada), Peixe, Carnes (o famoso polo takiyaki lles gustou ós cativos), e postres (IM-PRES-CIN-DI-BLES). Nós regámo-la comida co noso coñecido viño valenciano "mestizaje" (gracias polo consello Marcelo) que demostra que os caldos multivarietais tamén teñen o seu sitio.

Boa relación calidade-prezo. Quedamos contentos de probar ós xapo´s e podemos afirmar que non ten ren que ver cos pizza-chino-kebbab.