Longarela o remanso de paz á beira da muralla.

Fumos a ver unha de Celtas no medio dunha de romanos e topamos unha de desastre natural... pero nós cobilladiños nun recuncho de Castroverde descansamos ata ver sai-lo sol tra-lo arco da vella e cando chegamos á cidade amurallada o trebón era só unha mala lembranza.

Trátase dunha casa labrega grande, con estructuras anexas ben pensadas e unhas poucas modificacions no interior para acadar espazos de estar (1 salon con Lareira e outro con cheminea) moi agradables cun mobiliario nin tosco nin moderno, boa iluminación e aporveitamento da luz natural ó tempo que se permite contemplar polas fiestras a fermosa paisaxe do lugar. Habitacions cómodas ben climatizadas con servizos equipados ó gusto antiguo mais sen faltar de nada. O comedor de hospedados ten aire de adega que invita a almorzar con calma.

Pero o mellor de todo é o trato das propietarias que fan que un se sinta como na casa e que marche con gañas de voltar.

Ramiro's science's

Aproveitando que o Pisuerga pasa por Valladolid e que alí á beira do río fixeron un museo da ciencia con un alto mirador sobre a cidade nos subimos para contemplar o exterior e o interior.

Ramiro's é un grupo empresarial familiar que ten ademais do restaurante do que falaremos outro en San Juan de Puerto Rico, unha adega de viños e unha escola/taller de cociña.

O restaurante do museo da ciencia situado na 10ª planta do edificio ten aire moderno e de estética mais ben minimalista...

O que alí disfrutamos foi o reflexo do enunciado na súa carta filosófica:

• Productos da terra
• O sabor como elemento fundamental
• Técnicas e creatividade modernas
• Unha presentación delicada e ben pensada.

 O servicio correspondeuse coas espectativas creadas con moita atención pero sin agobiar e con explicacions puntuais sobre cada aperitivo, prato, prepostre etc.

Por consello do persoal escollemos o viño "Cóndita" da propia adega que resultou todo un achádego para os nosos sensos e que casou perfectamente cos pratos que seleccionamos da carta.

A espuma de sopas de allo de Valladolid, a crema de setas de Soria con torrijas, o arroz negro con láminas de atún, solomillo recheo de queixo pata de mulo... todo como moi tradicional mais tamén moi suxerente, moderno e ben presentado. Os sabores con matices que estimulaban a degustación detallada, as sensacions...

Os postres cun estilo especial e sabores ben contrastados. En fin, que o disfrutamos e que pensamos que ten ben acadadas as distincions das que fachendea.

COCIDO 2010; a herdanza

E fumos novamente testemuñas de como se fai a composición mais senlleira, sinxela e requintada da culinaria galega. 

Trátase dunha auténtica obra de arte comparable a calquer grande cadro, como os de Asorey ou a calquer partitura musical como unha Foliada. De feito, eu hay obras de esas outras artes que non entendo si non é no contexto do festexo exaltador desta magna comunión do que a nosa terra dá e do que a nosa xente fai con elo.

 

 Todo eso, que podería encher bibliotecas de cociña e gastronomía non pode ser comprendido sin asumir que a verdadeira tradición só se transmite por unha cadea invisibel que vai decodificando unha 'expertez' propia das profesions mais estudadas para chegar á alma de quen recibe as leccions de xeito que non só se "saiba" elabora-lo plato senon que se "sinta" como se fai.

 Tiven o privilexio de ser testemuña dun deses intres segredos que tan ben describiu Gunter Grass no "Rodaballo"...logo quixeron quedar as dúas xuntas rematando en conxunto este común mais absolutamente domiñante xantar do pais dos galegos. Un tesouro de tal valor que permanece invisible na simpleza dos seus compoñentes, no sinxelo da súa feitura e na felicidade de quen se senta diante dun prato como este, ou aquel...

EL BULLIcio

UNHA RETIRADA A TEMPO É A VICTORIA QUE LLE QUEDA A QUEN O TEN TODO.

Non hai mais que ver a repercusión mundial do anúncio do señor Adriá... "cheguei á cima e vin que só quedaba baixar".

Para a miña estratega non se trata mais ca dunha campaña de márketing para abrir algunha iniciativa empresarial... non sei non o vexo eu montando unha franquicia de "marca bulli"... a nós estráganos o agasallo do 20º aniversario...salvo que... xa se verá.

Dende logo Madrid quedou 'fusionado' coa nova, pero non parou a mostra de novedades hipergastronómicas; como sempre hai para tódolos gustos que é o que conta.