"Doña Mayor" en Frómista. Camiño de fé e de razón.

Esta é unha desas entradas que un deixa 'madurar' por ver si atopa verbas menos rechamantes ou melosas.



Vai xa para mes e medio que fixemos a quenda de camiño que nos tocaba este ano escomenzando perto de Burgos e rematando na palentina Carrión de los condes. Non nos podemos queixar nin da meteoroloxía nin da sorte que tivemos porque puidemos comprobar en carne propia como o camiño constitue unha especie de dimensión a parte da vida cotián do resto na que pasas observando todo sen apenas seren percibido mais; cando precisas sempre hai alguen que te axude...



E de todos eses días queremos destacar un lugar singular e unha aposta arriscada.

O lugar é Frómista punto onde o camiño de santiago feito de fé relixiosa, sustentado polo valor económico e cultural do intercambio e actualizado pola necesidade de atopar calma nun mundo que ten demasiada presa se atopa co camiño trazado polo raciocinio academicista e ilustrado que tentou dar valor e oportunidade ó corazón da meseta dotándoa dunha vía de comunicación de alto valor e que agora vive unha segunda oportunidade como motor de desenrolo.




O camiño non fai mais ca 6 kilómetros ó pe da canle mais son dabondo para ver o seu valor como vía de sendeirismo, roteiro de paseo ciclista e de paseos en barca (eléctrica ou a remo). Eu quedei gratamente impresionado e desexo que, por unha vez, as administracions sexan quen de deixar que as zonas mais ailladas aproveiten as súas potencialidades.

DOÑA MAYOR.

Moitas veces, cando un escolle un aloxamento por internet ten que evitar ollar a presentación que fan os sitios de si mesmos e ver as fotos de esguello para non cair en enganos. Mais hai ocasions nas que fotos e verbas se quedan curtas... É o caso deste establecemento que constitue unha arriscada aposta persoal e filosófica de persoas que se alonxaron da barbarie inxustificable para plantar semente de oportunidade na meseta.

Trátase dun edificio de nova planta, construido con sentidiño e ben equipado mais sen luxos asiaticos. Ambientación con bó gusto, zonas comunes ben estructuradas cunha boa biblioteca que fai innecesario cargar con pesada documentación sobre a zona e, por riba de todo, o trato persoal, cercano mais non cargante dos propietarios e do persoal do establecemento.

O restaurante "La esclusa" fai un mix de cociña vasca e aproveitamento dos riquísimos ingredientes locais cunha interpretación que conxuga o respeto da tradición e o coñecemento das tendencias actuais, todo acompañado dunha adega que contén caldos das principais zonas de castela león e do estado. Os resultados son excelentes grazas a un servizo esmerado que coida de tódolos detalles.

Fora e dentro; Viña Albares. A cata 2008

Este ano non vou deixar pasar o tempo que logo xa me dá non sei qué e remato por non escribir.

A cata a que acudimos nun local da zona vella xusto diante da torre de "malvecino" da fortaleza medieval se realizou ó redor da adega Viña Albares que ten a súa sede e moitos dos seus viñedos en Albares de la ribera fora do territorio acollido pola D.O. Bierzo mais lonxe de faceren delo unha desvantaxe esta xente se puxo as pilas e aproveitou a oportunidade para facer cousas 'diferentes' e acollerse as novas denominacións "brancas".

A nós principalmente nos chamaron a atención dous dos productos que fan 'por fora' dos parámetros da D.O.

Uve A Sauvignon. Foi para nós unha sorpresa total pois non sabiamos que un viño desta cepa se puidera cultivar con tan bó resultado no bierzo.Aromas a flores e froitos como o pexego ou a pera e un sabor suave, doce en sen agulla. Simple e completo, xenial.

Quinta del obispo. Mencia 1/2 crianza. Tratase do froito rei da zona, cultivado no que fora propiedade do bispo de Astorga na torre pazo que dá noma á adega. Nótaselle o paso polas barricas de carballo francés que lle prestan caracter e unha agrable sensación no traspaso.

É bó saber facer das carencias virtudes e dos problemas oportunidades.

EDICIÓN: Xaneiro 2009

Nestes días estase a celebrar un concurso de pinchos en Ponferrada patrocinado pola adega Albares na que se pode degustar unha copa dos viños sinalados mais un pincho 'de autor' por 2 € nunha serie de establecementos da capital berciana; non vos perdades os pinchos de Gambrinus, Al cuadrado i El otro.

Coñecendo a transición...

...Acudimos ó concerto de Amaral na praza do obradoiro para seren testigos, cando menos, dunha metamorfose senón de algo peor.

Hai 4 anos vimos a un nacente grupo no patio do instituto de Noia, un grupo de dous nominais e varios expoñentes que fixeron vibrar a unha chea de xente nova coa forza da voz de Eva, coas súas carreiras, co toque ‘snob’ do sofá sobre o escenario e cunha música ben compensada entre pop, rock e toques doutros estilos. Dous membros que se ollaban constantemente e que facían acenos ó público para que participase da festa e disfrutaban dela.

Agora vimos un escenario de grande banda, unha voz loitando contra os elementos, mais asentada, sen carreiras nin chimpos, tentando chegar ó público por moi diversos camiños. Unha música mal regulada, con demasiados trocos de guitarra e efectos mal manexados, chea de erros nos tempos que fixeron difícil seguir algúns temas aínda que se coñeceran... con continuos acenos cara ós controis tentando solucionar a falla de manexo dos efectos i escasas olladas ou xestos entre os integrantes do grupo.

Ó cabo, que o chimpo que eles mesmos din que deron “dende a Quíntana ó Obradoiro” foi mal direxido e non é cuestión de que se trate dunha banda pop que tenta facer rock con letras comprometidas senón dunha falla de adaptación á realidade das súas posibilidades musicais. Si se ten unha voz a esa altura ¿non abonda con compoñer temas para que dé tódalas súas posibilidades?. Os punteos das bandas de rock hai que deixárllelos a quen os sabe facer ou precisa deles para encher o que as letras ou a voz non saben dicir.

Come e Fala

...Iván Piñeiro e mais eu fomos xuntos ó instituto e xuntos fixemos os nosos primeiros “pinitos” na emisora de radionoroeste en Lalín; logo el puido facer periodismo en Madrid e, cousas da vida, agora está na R.G. dirixindo un programa de radio sobre gastronomía.

Si normalmente son moi crítico co oficio dos periodistas en xeral se trata dunha cuestión de noxo ás atádelas polas que se deixan guiar cara ó engano e a manipulación política mais no caso do periodismo gastronómico debo recoñecer que o único que sinto é unha noxenta envexa que se ve moi ben resumida no título do programa.

Percurou Iván un bo fato de comentaristas e reporteiros voluntarios nos que se atopa xente que coido destacada da gastronomía que se fai en Galicia como Manuel Gago por exemplo para os contidos sacados da rede. Velaí un indicador do ‘sabor’ do programa: amplitude de miras, aposta pola variedade e a multilateralidade.

Nos diversos espazos cos que se tenta encher a case unha hora de programa hai sitio para falar dos aspectos materiais e intelectuais, dos ingredientes e dos xeitos, da substancia e do recheo que hai ó redor do mundo gastronómico. Hai ollada ó local e hai perspectiva do que se fai por mundo adiante pois non vivimos illados e si queremos que as nosas viandas se difundan e os productos do país acaden o éxito que merecen tamén debemos apreciar e aprender do que se fai en outras latitudes.

Gústame especialmente o espazo adicado á chamada “parte intelectual” do xantar: O Viño. Recoñezo que a descrición das receitas se fai algo ‘pesada’ no medio radiofónico pois depende moito da riqueza da linguaxe de quen fala e case nunca consigue competir coas imaxes; mais ¿logo antes non había programas de receitas na radio?.

Para rematar a única crítica. A coletiña; si contamos os “por iso” que se din, se cadra chegamos ós 50 eh? por hora que dicía aqueloutra de Lastres...

As "outras" Médulas.

Ten o Bierzo sona pola presencia no seu termo de un tesouro arqueolóxico de grande magnitude non só polas súas dimensions senón tamén polos seus significados; estou a falar das minas de ouro de "Las Médulas".
Mais, no Bierzo hai moitas outras pegadas do pasado romano e das súas ánsias polo prezado metal e o seu inxenio para extraelo. Perto de Villafranca do Bierzo na estrada cara a Paradaseca e logo no desvio a Paradiña hai outra mostra senlleira delo: A mina de "A Leitosa".

De A Leitosa

Sin teren as dimensions das súas irmás maiores o seu tamaño tamén chama a atención o contraste entre os riscos vermellos das ladeiras derrubadas e a frondosa vexetación do interior da zona dos derrubos.

De A Leitosa

Dende o merendoiro onde remata a pista de acceso (ben conservada polo de agora) parte un roteiro ben sinalizado e de baixa dificultade que leva polo medio da zona de derrubos e volta pola zona de depósito.


Visualizar o mapa ampliado

Seguindo pola estrada cara a Prado de Somoza atóparanse dúas paradas

De A Leitosa

dende as que se pode apreciar unha fermosa panorámica da mina e do Bierzo Baixo. Un bó motivo para pasar un día visitando esta terra.

De A Leitosa

Un café en Londres

Moita xente gosta de viaxar á capital británica incluso para fins de semana e compras; mais aló do sibaritismo ou snobismo que isto poda significar quédome co cosmopolitismo da cidade e a súa vibrante vida cultural.

Mais hai unha 'pega' que resulta até incómoda. En Londres atopas calquer clase de alimentación e con calquer grao de elaboración mais custa moito, moitísimo atopar un sitio onde che fagan un CAFÉ e non isas cuncas de auga manchada que o único que fan é perforarche o estómago.

Na derradeira visita tivemos a sorte de atopar a zona do "7 deals" no Convent Garden e por alí o "Neal's Yard", un sitio que ten de todo nun e que serve un expresso como ten que ser.


Visualizar o mapa ampliado

Recomendamosvos a zona para pasear por seren semipeatonal e porque ten algunhas remozadas galerías con tendas que lembran outras zonas ben coñecidas, logo podendes tomar unha cervexa tibia nun dos pubs historicos que hai nos arredores como o Porcupine e, si tendes sorte ou reservastes con antelación, unha función dun musical que hai tantos como gustos.

La Boheme no Bergidum

Non tiña eu moi claro que merecera a pena facer esta entrada e non tanto pola calidade da obra que comento como pola miña 'altura' para comentala.

O certo é que descoñezo si esta foi a primeira representación de ópera no teatro bérgidum mais o que si quedou patente é que se trata dun lugar un tanto xusto para obras deste calibre.

Temos pois unha primeira limitación; o formato da obra adaptouse e fíxose 'compacto' tanto na sección da orquesta como na escena para poder encaixalo no espazo do teatro ponferradino. Estes condicionantes non arredaron ó público que esgotou as entradas ó pouco de poñerse á venda o que fala ás clara que SI existe unha demanda deste e outro típo de eventos que precisan un auditorio con mais capacidade tanto no patio de butacas como tra-lo telón.

O asunto é que, coido, que estes atrancos de formato non foron quen de afectar ó desenrolo e calidade da representación que puidemos disfrutar. Para un absoluto descoñecedor deste xénero acostumado ás referencias das 'grandes voces' mais comerciais e con orquestacions mais completas foi unha fortuna non ter escoitado recentemente algunha das grabacions da obra destes artistas co que evitei distorsions e perxuizos de nivel e quedei só coas lembranzas das sensacions que os fragmentos que coñecía me produciran.

Tendes que disculpa-la calidade das imaxes mais atópabamonos lonxe e a cámara do mobil ten as súas limitacions

Ó meu parecer as fermosas arias de "Mimi" premiadas cos aplausos de todo o público estiveron a un moi bó nivel e sigo pensando así logo de escoitar o meu CD de MARIA ainda que recoñezo que ela está en outra galaxia.



Bueno, o que nos quedou claro é a débeda que temos de acudir a unha representación nun lugar mais axeitado (No real de Madrid ou, mellor, no pazo de ópera de A Coruña) e cunha orquestación completa.

AnA "Olvidouse" en Compostela

Cando quixemos ir a Silleda AnA pechara. Un día aturando na tele ó tipo ese da cámara e a moto a vimos novamente... en Compostela.

Instaluse na rúa do "olvido" cara a Sar polo Catrón Vello e aló nos fumos.

Unha casa vella rehabilitada con modernidade mais sen estridencias, unha chea de estancias pequenas e acolledoras; pedra a vista, paneles brancos e luz, música variada (Fado, Jazz, melódica) climatización contra a humidade.

Collemo-la degustación para poder probar mais e un Enate rosado 2005 de cor algo mais transparente do habitual e cun aroma moi marcado a fruto vermello.

Os pratos da degustación decantáronse cara ó marisco e o peixe todo elaborado con agarimo, sen estridencias con sabores e texturas recoñecibles e ben misturados e presentados. O rissoto estaba exquisito. Os postres son mais para o paladar que para a vista con sabores contrastados de doce e ácedo.

Relación calidade prezo asequible nun lugar recomendable.

O fracaso migratorio

A emigración é un fracaso...

...da sociedade na que se orixina.

Teatro de Ningures puxo sobre as táboas do Bérgidum unha condensación de textos e situacions comunes ó drama migratorio de Galiza e ás suas consecuencias para todos nós. Tamén apuntou con claridade e sen crispación cara á "volta da moeda" que vivimos nos tempos actuais e o pouco comprensible que é a actitude dun pais emigrante como o galego coa xente que agora inmigra cara a él.

Eu sempre digo que a ciruxía é o fracaso da mediciña como emigrar foi (É) o fracaso dunha sociedade que non sabe/pode desenrolarse por todo e por nada -deus- así os que emigraron son unha amputación de algo que semella sobrar e o lugar que deixan xa non voltará a se-lo mesmo como eles non o serán mais.

Criticamos ós que veñen porque non se "integran" cando o que semella é que queremos "asimilalos" facendolles esquencer quen 'son'. Cada quen debera escolle-lo seu camiño, uns; ir, traballar, aforrar, voltar a ???. Outros; ir, vivir, manter contacto, axudar e pedir axuda segundo vaian as cousas aló e eiquí. Si a opción de emigrar é libre esta sempre será menos fracaso que si, como entantos tempos e lugares, emigrar é a única saida.

Eu, duplamente emigrante, migrado agora de min mesmo; peregrinando sen move-los pés, cos ollos no sinos do ceo e o corazón como unha laranxa digo: Tod@s somos inmigrantes na terra e nunca voltaremos; só teremos o que saibamos deixarlle ós nos@s fill@s.

Pionono

Cando eramos dúas aves voando polo mundo demos, por casualidade co restaurante "Corleone" un día que chovía a mares en Compostela e o único lugar para pasear era a recen aberta área central.


Daquela a teima de probar cousas descoñecidas (que non novas) non a tiñamos tan desenrolada como agora mais xa apuntabamos... e demos con 'aquelo'. O Pionono unha variante Italiana do "brazo gitano" mais feito con salado no canto de con doce (así básicamente). Dende aquela o restaurante e o plato eran unha cita obrigada nas fins de semana que nos achegabamos a Compostela... Ata que un día. Atopamos a porta pechada.

Percuramos... e topamos cousas moito mellores que nos abriron os ollos no canto de que a rutina só leva ó aburrimento mais, seguiamos a lembrarnos do 'noso' Pionono...

Ata que o día de Viana do Castelo o vín, foi só un intre; nun mostrador dunha pequena pastelería viguesa mais bastoume para saber que o era. Tan manifesta era a lembranza que non tiven a mais mínima dúbida. O mercamos para levar e o preparamos cunha salsiña de setas e acompañado dun dos descubrimentos destes anos sen el: O Viño de calidade.

Foi un xantar estupendo, co sol pola fiestra o prato o viño e... a compaña.